Kto by pomyślał, że cząstki przybywające na Ziemię z przestrzeni kosmicznej są niemalże na wyciągnięcie ręki?…

Obtopione w atmosferze do postaci mikroskopijnych kuleczek meteory – czyli mikrometeory – krążą w niej w bardzo dużych ilościach. Po pewnym czasie są w stanie „sfrunąć” na ziemię (stając się mikrometeorytami), gdzie już czekają na nie uważne oczy badaczy na całym świecie. Niektórzy, by je schwytać, tropią je na lśniącym, białym śniegu Alp, inny zwyczajnie wstawiają osłonięty plastikiem magnes do rynny i później sprawdzają pod mikroskopem, co też za obiekty się tam zatrzymały… Pomysł na pozyskanie własnych „niebiańskich kamieni” w Sekcji Balonowej SKA zakładał coś zupełnie innego – schwytanie drobinek jeszcze zanim dotrą na powierzchnię ziemi.

Pierwszym aparatem, który miał tego dokonać, była PARTICULA 1 (łac. particula – cząsteczka), będąca niewielkim, kulistym, neodymowym magnesem, który pod gondolą Jarowit-Jaryło został wyprawiony do stratosfery 30 czerwca 2013 roku. Oczywiście jego skuteczność była bardzo niewielka (służył bardziej za dodatkową, wiszącą masę, wywołującą efekt podwójnego wahadła), udało się jednak schwytać coś, co można by uznać za maleńki mikrometeoryt – apetyt został zaostrzony.14 września tego samego roku w niebo poleciała PARTICULA 2, mająca postać pięciokątnego, niewielkiego żagla, nabierającego powietrze i kierującego je ku kilku niewielkim magnesom stałym. Mimo, że start nie wyszedł idealnie (żagiel „przewrócił się” wskutek uderzenia i nie pracował w pełni skutecznie), to jednak późniejsze badanie mikroskopowe próbek ujawniło jeszcze więcej potencjalnych kosmicznych drobinek… 2 lipca 2014 r. do stratosfery odleciał więc większy żagiel (PARTICULA 3), tym razem czworokątny, o powierzchni 4 metrów kwadratowych (próbki z niego czekają na analizę). Był to jednocześnie pre-test żagla deorbitacyjnego satelity PW-Sat2 – docelowy testowy żagiel (PARTICULA 4) był wyprawiony w niebo 18 kwietnia roku następnego.

Jak co roku, w 2014 roku nadszedł kolejny zew kampanii REXUS/BEXUS (Rocket/Balloon EXperiments for University Students) niemieckiej DLR i szwedzkiej Rymdstyrelsen w kooperacji z ESA. SKA, koło, w którym stworzono pierwszego polskiego BEXUS-a (SCOPE 2.0, 2009 r.), który jednocześnie stanowił przyczynek do powstania Sekcji Balonowej, nie mogło przejść bez odzewu – długo trwała debata w Balonówce, który eksperyment adaptować na potrzeby tego programu. Musiał być on  wystarczająco innowacyjny i bezpieczny, by móc przejść selekcję i lecieć pod ogromnym balonem z kosmodromu w Kirunie… W końcu wybór padł na aparaty pozyskujące mikrometeoryty; rozpoczęła się adaptacja programu PARTICULA na potrzeby profesjonalnego projektu wg standardów ESA.

strato (61 of 120)